Είμαι σε έναν ωκεανό..και δεν ξέρω πού να πάω..

"Είμαι σε έναν ωκεανό..και δεν ξέρω πού να πάω.." Αυτή η φράση καρφώθηκε στο μυαλό της από την ώρα που άφησε το βιβλίο στο κομοδίνο και έκλεισε το φώς. Την ακολούθησε στον ύπνο της, στοίχειωσε τα όνειρά της. Αδύναμη μέσα στα παγωμένα νερά πάλευε αγωνιωδώς δεξιά, αριστερά να βρει κατεύθυνση αλλά μάταια. Ο αέρας στα πνευμόνια της όλο και λιγόστευε. Παντού σκοτάδι. Και φόβος.
Ο πρωινός πονοκέφαλος ήταν πιο απλό να αντιμετωπιστεί, αρκούσε μια λιωμένη ασπιρίνη. Η πίκρα της, όμως, κατέβηκε από τη γλώσσα στον οισοφάγο και σταδιακά διαπέρασε όλο της το κορμί, είχε πια ποτίσει το δέρμα της, αποτελούσε δεύτερη φύση της για κάμποσο καιρό τώρα.
Πενθεί. Πενθεί έναν εαυτό υποταγμένο στα πρέπει. Αυτή τη διαρκή αίσθηση του ανικανοποίητου. Τίποτα δεν είναι αρκετό ακόμη να συγκινήσει, να κινητοποιήσει, να σπάσει τα δεσμά των συμβιβασμών που υπαγόρευσε το παρελθόν. Σκέψεις λαβύρινθοι, επιλογές κόντρα στα βαθύτερα θέλω, προσανατολισμένες στην υποστήριξη ενός αποδεκτού ειδώλου.
Αν η ζωή μας είναι ο ωκεανός, με τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες του, ίσως οι βάρκες είναι οι άνθρωποι που συναντάμε στο διάβα μας. Άλλοι προσπερνούν, άλλοι ρίχνουν τα δίχτυα τους και μας ψαρεύουν, άλλοι μας απορρίπτουν και μας πετούν ξανά στη θάλασσα, άλλοι μας κομματιάζουν με την προπέλα τους. Και η πορεία συνεχίζεται, τόσο η δική μας όσο και η δική τους. Άλλοτε ανεβαίνουμε στην βάρκα που περνάει, βρίσκουμε συνοδοιπόρους. Και έπειτα μας επιτίθενται πειρατές και ξαναπέφτουμε στα βαθιά. Και επιλέγουμε την απομόνωση και μένουμε καράβια τσακισμένα στο λιμάνι. Ρισκάρουμε, όμως, και πάλι, και βγαίνουμε στα ανοιχτά για νέες περιπέτειες, με πιθανότητες να καταλήξουμε ναυάγια στα βάθη των ωκεανών.
Και εσύ; Από ποια γωνία λήψης απολαμβάνεις το απέραντο γαλάζιο; Απ΄την ακτή; Τη βάρκα; Τον πάτο; Νιώθεις τα παγωμένα και αφιλόξενα νερά; Μήπως είναι ώρα να αλλάξεις θέση;
Η Φανή αποφάσισε. Ναι ήταν ακόμη στη μέση του ωκεανού, ένιωθε τον πνιγμό πιο κοντά από κάθε άλλη φορά, έφτασε τα όριά της. Ήξερε όμως πλέον που ήθελε να φτάσει. Όχι, όχι δεξιά, ούτε αριστερά. Με όσες δυνάμεις της απομένουν, σπεύδει στην επιφάνεια, έχει ανάγκη από οξυγόνο..